Kippenvel en olifantshuid

Terwijl half Nederland zich buigt over het nationaal dictee houden wij ons bezig met kippe(n)vel, olifant(en)huid, hagedisse(n)staart, vleermuis(zen)gedrag en ape(n)streek.
10 december. Het is half acht. De lichtinval naast het schamele gordijntje wekt ons. Ik sla de deur open en een zonnige dag lacht me tegemoet.
Twee uurtjes later, na het ontbijt met malariatabletten, rijden we van Lower Sabie naar Crocodile Bridge. Parallel aan de grens van Mozambique. De hitte neemt toe. Het vocht gutst van het voorhoofd. De dieren houden het voor gezien. Op een enkele olifant na waar we op verzoek van mij op z’n minst 25 meter afstand van houden. In de auto dan wel.
De houten poort van het eenvoudige kamp komt in zicht. Even later ligt de bagage in ons hutje dat op nog geen 8 meter afstand van de wel erg simpele omheining ligt. Ruitjes gaas van een meter hoog. Drie schrikdraden erboven. “Wat zou jij doen als er een leeuw over het draad springt?” : vraag ik verontrust aan Jan. “Gewoon stil blijven zitten”, “en kijken”. Dit is één worden met de natuur denk ik. Ik voel alsof ik in een kooi zit. Om mijn gedachten af te koelen pak ik een glas water uit de geharnaste koelkast in de open keuken van onze hut. Ook die zit in een kooi. Om de apen de toegang tot de foerage te bemoeilijken.
Dan lonkt de airco van de slaapkamer. Even maar. Even toegeven. Een minuut later strekken we ons uit, met de e-reader binnen hand bereik, op de zachte matrassen. Wegdromen op de letters van Hosseini. “Hoor je dat?” mompelt iemand naast mij. “ Het regent”. Jan staat op en werpt een blik uit het raam. En dan…..grote consternatie. Een olifant voor de deur. Jan vliegt opgewonden naar buiten en neemt en passant de verrekijker, de film- en fotocamera mee. Ik volg hem en vermoed dat hij een visioen heeft. Een seconde later sta ik oog in oog met dat prehistorische dier. Twee grote slagtanden kijken mij aan. Met tussen ons in dat iele meterhoge gaas. Het beest doet zich tegoed aan de blaadjes. Rukt struiken omver, kraakt takken af en laat op enkele meters afstand de omheining nog net staan. Dan plots rommelt en waait het. Geen gêne. Het beest laat een forse scheet in ons bij zijn. Jan heeft inmiddels alle kanten van het dier al voor het thuisfront vastgelegd. Aangedaan wendt hij zich tot mij: “ik krijg er kippenvel van”. Zo dicht heb ik nog nooit bij een olifantshuid gestaan.
De rust is weer gekeerd. Onze magen rammelen. Tijd om de braai aan te steken. Een dagelijks ritueel. Een blikje tonijn wordt met een oude niet werkende aftandse blikopener voor mij gesloopt. Ik begeef me naar het aanrechtje dat aan de buitenkant van onze rondavel zit. Met recht een open keuken. Zet de koekenpan met olie op het vuur. Heerlijk, straks gebakken uitjes met paprika. Ik staar naar de heter wordende olie. Plof, pats daar springt een bleke hagedis in de hete olie. Als niet carnivoor kreun ik. Met een salto wipt hij uit de pan, doch zonder staart. Leuk zo, een zijn met de natuur.
Het is inmiddels al een paar uur donker. De apen die rond ons onderkomen scharrelden laten ons nu met rust. We kijken elkaar aan. Binnen worden we niet gestoord door vallende torren, gekko’s en de meest bijzondere vuist grote insecten. De hordeur gaat op het slot. En vol passie lees ik verder in “Duizend schitterende zonnen”. Af en toe staar ik naar het 8 meter hoge rieten puntdak. Het plafond ontbreekt. En dan plotseling wordt de rust verstoord door een wild gefladder. Een vleermuis draait cirkels boven ons hoofd. Met geen mogelijkheid krijgen we hem te pakken. Hij verstopt zich tussen het riet en de balken. Met bijeen gesnoerd haar duik ik met het hoofd onder de lakens. Om me deze nacht te verbergen voor Dracula.