Het land van elfen, reuzen en hobbits.

Half acht in de ochtend. Jan werpt nog een laatste blik op de rhino’s, giraffen, olifanten, zebra’s in het voorbij gaan. Op weg naar de gate van het Kruger Park. Het is voor hem weer lastig om afscheid te nemen van een plekje wat hem zo dierbaar is. Maar na 15 dagen is het nu tijd voor Giants Castle. Dit vormt een onderdeel van de Drakensbergen in Kwazulu Natal. Een World Heritage site.
We bereiden ons voor op een lange rit, 700 km. over binnenwegen. De stralende zon verdwijnt, de stromende regen verschijnt. Waaghalzen met adembenemende inhaalmanoeuvres schieten voorbij. Het lijkt wel of het boedeldag is. Aanhangers met metershoge huisraad zwalken over de weg of liggen omver geworpen in de berm. Oppassen dus. Jan stuurt behendig ons vehikel tussen de potholes door. Ettelijke uren schieten voorbij. Ik werp een blik op mijn horloge, 17.00 uur. De donkere luchten en bergen zien er tussen de regendruppels op onze voorruit dreigend uit. We draaien van de hoofdweg af en beginnen aan een onzekerheid. Hebben we goed gegokt? Er zijn 2 plekjes met de naam Giants Castle. Over 2 uur is het donker. Hebben we verkeerd gegokt dan is er vandaag geen weg terug. Er rest ons hopelijk nog 70 km. te gaan. Richting zuiden, naar de grens van Lesotho. De weg wordt smaller. De huisjes en hutjes zien er pover uit. Overal modder. De regen klettert op het gravel. De temperatuur daalt. Vanachter het raampje van mijn portier, in m’n rode zomerrokje en hemdje, zie ik mannen, vrouwen, kinderen met en zonder winterjassen aan ploeteren door de modder. Hoe leg ik dit toonbeeld uit? De weg wordt zo smal dat een tegenligger maar door het riviertje moet rijden. De hoeveelheid en de omvang van de gaten nemen in evenredigheid toe. De snelheid daar en tegen neemt af. Ook is er geen mens meer te bekennen. De schemering laat niet op zich wachten. De weg kronkelt tegen de zwarte bergen omhoog. Regen, een bliksemschicht, een smalle kronkelige weg met gaten, dreigende bergen, schemering, onbewoonde wereld, een scenario voor een Hitchkock film. We kijken elkaar aan en gelijktijdig vragen we ons af of we wel goed zitten. “Het is hier wel mooi”: breng ik aarzelend uit. Waar heb ik dit toch eerder gezien? Plots doemt in de verte een rieten poort op. We slaken een zucht.
Ik word wakker. Tja, dat is het: the lord of the ring. Ons bed staat aan het uiteinde van het op 1750m hoogte gelegen kleine kamp in het gigantische natuurpark. Het laatste huisje, en dan houdt onze gecultiveerde wereld op. Verlaten. Voor mij groene bergen, diepe sleuven, watertjes, amper bomen, nevel, honderden kilometers ongerepte natuur. Hier wonen de hobbits, elven en reuzen.
Die ochtend tijdens een wandeling naar Bushman rockpaintings wordt onze aandacht getrokken naar de tegenoverliggende kale groen begroeide berg. Hoge tonen bereiken ons. Daar lopen in wit gehulde wezens tussen de flarden nevels. Elven? Ze verdwijnen in een spelonk. En wij onder een shelter.
Uren later zweven er mystieke mantra’s over onze veranda. De witte gedaantes doemen op uit de mist. Zijn het de Druïden? De sliert witte elven laat de vallei achter zich. Ik stel mijn blote ogen scherp. Het gezang wordt duidelijker, het beeld niet. Jan komt met de verrekijker aangelopen en verbreekt de betovering. Een mysterieuze groep mensen lopen en zingen in processie, op blote voeten in witte mantels. Waarom, wat, hoe? Dat blijft voor ons een mysterie.