Oudjaarsavond in een 19e eeuws poppenhuis.

Het is 31 december. We verlaten onze bed&breakfast waar fier de Duitse vlag naast de Cileense wappert. De gepensioneerde eigenaar, zoon van een in 1928 naar Chili geëmigreerde Duitser, zwaait ons uit. Met de navigatie van de tablet en de niet te vertrouwen wegenkaart zoeken we onze weg naar het wijndomein Laura Hartwig. Terwijl Jan even later achter 5 glazen zit geniet ik van het Chileense landschap. Ik word omringd door kilometers lange rijen met druivenstokken. Zo nu en dan komt er een landarbeider van de wijngaard, op paard en met een enorme strohoed op, voorbij. Rustig kabbelt een stroompje met het ijskoude water van de Andes tussen de druivenstruiken door. Al hoewel Jan proeft en de wijn uitspuugt waagt hij het niet om te rijden.
Ik kruip achter het stuur van onze Chevrolet en beweeg ons naar Santa Cruz. De wijnstad van importantie in het gebied Colchagua. Na zowat alle straten van het stadje onbedoeld gezien te hebben bereiken we dan toch ons onderkomen voor de oudejaarsavond. Een soort manoir, oud-koloniaal huis. Na een voetstap over de drempel gezet te hebben waan je je in de 19e eeuw. Een klein hotel met 8 kamers. De ontvangstruimte, lounge, boudoir, salon staat vol met Chileens antiek. Wat een sfeer en het ruikt ook nog naar boenwas. De kleur, het oude notenhout, de stampvolle ruimten doen mij denken aan de poppenhuizen die ik in het Rijksmuseum in Amsterdam diverse malen heb bewonderd.
Na deze verwondering lopen we door het plaatsje om een teken van de oudejaarsdag op te vangen. Niets van dat al. Iedereen werkt volop. Geen geknal. Geen gefrituurde lekkernijen.
Even rusten op onze kamer. Ook daar weet je niet waar je moet kijken. Baldakijn boven het bed, commodes, lampjes, vergeelde schilderijen etc. die menig verzamelaar in huis zou willen hebben.
Om 20.30 uur schrijden we de trap af naar de salon. Ik vlij me tussen de met gobelin overtrokken kussens met een glaasje pisco sour. De gastheer, eigenaar, die geen woord Engels spreekt, weet alle gasten charmant te ontvangen. De gasten dalen om beurten de trap af en schuiven aan een lange eettafel. Het doet mij denken aan de scene uit een Agatha Christi. Deze avond heb je het met elkaar te doen. En niemand weet wat haar of hem boven het hoofd hangt. Onze tafelgenoten zijn een 12 tal Brazilianen en Chilenen. Gelukkig beheersen de meesten de Engelse taal. Ons Portugees is nul. Het Spaans blijft steken bij olla, ollee en adios. Ik geniet volop van de rauwkost en de vruchten die ons worden voorgeschoteld. Geen kippenvleugeltjes, borrelpootjes of oliebollen. En dan tegen 23.30 uur verdwijnen snel de gerechten van tafel. We begeven ons naar de canapés en lederen fauteuils om ons op te maken voor het magische moment. 12 uur. Dan knallen de kurken van de flessen. Het vocht glijdt in de flûte. ”Champagne”: kondigt de gastheer aan. Jan kijkt mij aan met de fles in zijn hand. Niets vermoedend neem ik een slok. Mierzoete ananas “champagne”. De gastvrouw in tijgerjurkje en goudenmuiltjes met hakken van wel 20 cm hoog komt zwierend aan met de doos vol attributen. Eén voor één nemen we een hoedje, toetertje, sambaballen en een masker uit de doos. Daar staan we met z’n allen. Het feest kan beginnen. De eerste Latijns-Amerikaanse sounds galmen uit de boxen. In de veronderstelling dat de polonaise start loop ik de meute achterna. Naar buiten. We staan in de kleine patio met een piepklein zwembad. De Brazilianen kijken mij aan en ik hen. Het is toch niet de bedoeling dat we met het toetertje het zwembad in duiken. De ministoet keert zich om en staat binnen enkele seconden weer binnen. Inmiddels staat daar de vader van de gastheer, een ongeveer 80 jarige tengere Chileen in een net zondags kostuum, in z’n eentje de samba te dansen. Ik stort me in het feestgedruis dat maar door ons beiden wordt ingevuld. Met m’n hoedje en masker op, sambaballen in de hand dans ik de samba, alsof het Holland beweegt is, met mijn partner. Mijn danspartner laat na de derde dans z’n stramme benen rusten. Waar blijven nu al die vurige Latino’s? Een lege dansvloer. Jan en ik knikken naar elkaar. Dan zullen die kaaskoppen wel eens laten zien dat onze heupen los zitten. Alle mogelijke danspasjes van de lambada, mambo, tango gooien we in de strijd. Na een half uur is de salon leeg en ligt iedereen te dromen over de goede voornemens voor 2015.
Wij wensen jullie allen een heel voorspoedig en gezond 2015 toe!