Bijzondere- of grappige momenten

Tja, als je aan het einde van de sabbatical komt zit je samen op een rustig moment terug te blikken. Je wilt zoveel mogelijk vasthouden wat je hebt meegemaakt. Ons dagboek, weblog, is het hulpmiddel. Maar er zijn ook momenten geweest die we niet hebben vastgelegd en toch willen onthouden. Kortom, omdat ze afwijken van ons dagelijkse leven in Nederland.
Vrolijk wandelen we door de bush in Botswana. Totdat Jan met z’n goede broek aan de stekels van een struik blijft hangen. Een enorme winkelhaak is het resultaat. Repareren is geen optie. Dus op zoek naar een nieuwe broek. En dat is niet makkelijk. Dus uitstellen totdat we in de grote stad, Windhoek, zijn. Helaas is het een “public Holiday” (=dag van de verkeizingen waarop iedereen vrij heeft). Het grootste deel van de winkels is gesloten. Toch vinden we een shopje waar petjes figuren achter de kassa staan en je naar buiten geblazen wordt door de hip-hop muziek. Na 15 broeken, waaronder vooroorlogse bandplooi modellen en okselhoge broeken, gepast te hebben, stapt Jan in een “haute-couture” bruine met zwart en gele biesjes afgezette pantalon á € 15,- uit de zaak.
Op een zondag halen we bij een supermarkt in Botswana boodschappen voor het avondeten. En dus een flesje wijn. Bij de kassa worden we gedwongen de wijn terug te zetten. Dit hadden we op zaterdag moeten inkopen. Het blijkt dat er op zondag geen alcohol mag worden verkocht. Wel gedronken.
De hitte in Afrika en de slijtage zorgen ervoor dat mijn zool en wandelschoen gescheiden verder willen leven. Dit is 3 maanden te vroeg. In een afgelegen agrarische streek vind je niet zomaar schoenwinkels. Maar er is altijd wel in een klein gehucht een E.H..B.R. (eerste hulp bij reparaties). Ik vraag bij de bakker naar lijm om mijn wandelschoenen te repareren. Een oudere man neemt mij mee naar een zaakje met “van alles en nog wat”. Er wordt gerommeld achter op de schappen. En zie daar een blikje met smurrie. Een maand lang hebben we dagelijks de zolen vast gelijmd. Zonder lijmklem maar met behulp van beddenpoten, minibars en kasten. Hoe meer er gewandeld wordt hoe meer er gelijmd wordt. En dan regen het in Patagonië! Dus op zoek naar vervangende wandelschoenen die het in ieder geval 2 maanden uithouden en mijn voeten droog houden. Shoppen in den vreemde is niet altijd makkelijk. Stapels dozen worden uit het magazijn gehaald. Eindelijk passen een stel grijze exemplaren, maat 37, aan mijn voeten. Voor € 13,- ben ik eigenaar van een paar stappers. Jan rekent af. Plots zie ik dat het 2 verschillende schoenen zijn. De winkelmeisjes schieten in de lach. Gelukkig loop ik nu nog op, weliswaar dezelfde, grijs met rode schoenen. Doch ze zijn inmiddels uitgerekt tot maat 40. Een kniesoor die daar op let.
In ieder kamp van het Krugerpark, waaronder ook in Letaba, staat gelukkig een kampwinkel. Geen overbodige luxe. In de donkere sfeervolle met lampen verlichte winkel halen we doorgaans overdag boodschapjes. Maar zodra je na het dieren spotten ’s avonds in het donker nog even iets haalt is de stroomvoorziening uitgevallen. Met een petje met geïntegreerde ledlampjes zoek je je waar bij elkaar. De Afrikaan geeft als excuus dat het nationaal-regionaal beleid is. Bij daglicht de lampen aan in “the darkness goes the lights out”.
Daar waar het kan koken we zelf. In Argentinië lopen we de supermarkt binnen. Pasta en koffie pak je uit het schap. Maar vlees niet. Jan staat voor de vitrine te dubben wat hij dit keer gaat bereiden. Hij kijkt de Argentijnse dame aan en vraagt of het lapje vlees beef of pork is. Ze begrijpt hèm niet en antwoordt in het Spaans. Jan begrijpt háár niet. En dan hoor ik: knor, knor. De señora knikt instemmend naar Jan. Een paar tellen later ligt het lapje in ons mandje.
Het grootste deel van de route door Zuid-Amerika heb ik uitgewerkt. We hebben dit samen door genomen en Jan heeft zich daaraan blindelings geconformeerd. Dit leidt weleens tot hilarische taferelen. Omdat Jan meestal afrekent koopt hij de bus tickets. Dos single to Punta Arenas bestelt hij bij de juffrouw aan het loket. De juffrouw kijkt verbaasd en vragend naar Jan. Op afstand zie ik dat er iets niet goed gaat. Ik grijp in: “Jan, we zijn al in Punta Arenas en gaan nu naar Puerto Natales. Ga je mee?”
Jan zit achter en ik voor in de kajak. We peddelen op de oceaan bij de Galapagos. Om de dieren van dichtbij te spotten. Een zeeleeuw ligt te zonnen op een houten vissersbootje. Voorzichtig naderen we het dier. Hij richt zich op en kijkt mij aan. “Weg Jan, peddelen”: gil ik. Hij springt op mijn schoot. De gids die verderop peddelt stelt mij gerust dat zoiets niet gebeurt. Enkele weken later zien we een filmpje op nu.nl een bemande kajak met een zeeleeuw aan boord.
De huurauto in Ecuador staat bij het vliegveld klaar. Snel wordt het een en ander uitgelegd. Bagage er in en karren maar. Dat is geen probleem. Maar het monster geeft op allerlei plekken een alarm af. Na een aantal dagen dacht Jan het onder controle te hebben. Deuren dicht, achterbak gesloten, knopjes uit en starten maar. Maar nu werkt het alarm op de startmotor. Alsof er een grote kraak plaats vindt. Het hele parkeerterrein geniet mee van het helse kabaal. Inmiddels 15 dagen later loeit de auto nog op ongewenst momenten. Zijn wij zo dom?
Met volle vaart rijdt het verkeer door een dorpje in Ecuador. Onze auto gaat met de stroom mee. Met gierende remmen brengt Jan de auto tot stilstand. Over de breedte van de smalle weg hangt een meetlint. Met aan het uiteinde 2 mannen. Onaangekondigd. Jan gaat bijna door het lint.
Na wat gedoe kunnen we toch met het door ons gereserveerde vlucht van Buenos Aires naar Guayaquil mee. Aanvankelijk had de LAN maar voor één van ons beiden een gereserveerde plaats. Na wat gemopper onzerzijds kon een vriendelijke steward toch nog iets regelen. Tijdens het inchecken van onze bagage zien we naast ons vele metalen hutkoffers over de loopband glijden. Om de wachttijd in te vullen nuttigen we een kopje koffie. Even verder zien we de lui van de hutkoffers, in gekleurde trainingspakken, belaagd worden door allerlei “fans”. Iedereen wil met hen op de foto. Schouderophalend lopen we naar de gate en zoeken onze plaatsen in de vliegmachine. Even later bemerken we dat we midden tussen de nationale voetbalploeg van Argentinië zitten. Zij die de volgende strijden om de South-America cup. Welke jongen zou van zo’n plaatsje gedroomd hebben. Wisten wij veel?
In Ecuador hebben we geen accommodatie waar we kunnen koken. Dat betekent een maaltje bij een restaurant ophalen. We eten veelal vis, gefrituurde bananen, cocos sausjes, zoete aardappel etc. Na het heerlijke eten moet de rekening voldaan worden. Maar geld alleen is niet genoeg. Sinds enkele weken heeft de president bedacht dat er tevens een formulier ingevuld moet worden. Als dinerende gasten kunnen we alleen maar opstappen als we de naam, het paspoortnummer, het email adres en het telefoonnummer doorgeven. Ook de restauranthouder weet niet waarom hij belast wordt met deze onzin aan gegevens. “Big brother is watching You”.
Bij het bezoek aan de Galapagos wordt de bagage streng gecontroleerd. Diverse keren wordt het door de x-ray gehaald. Op het vliegveld, bij het vliegtuig van vertrek, bij aankomst op het vliegveld, bij vertrek naar de boot etc. De angst is dat je dierlijke- en plantaardige producten op de eilanden rondstrooit. Je geeft op een formulier aan of je dergelijke spullen bij je hebt. Nu had ik een potje aangebroken honing en jam in mijn rugzak. Dus geef ik dat netjes aan. De señor leest het en ik mag netjes met m’n honing doorlopen. Op het eiland worden we gesommeerd de koffer en rugzak te openen. Je mag eigenlijk geen hiking shoes meenemen. De schoenen gaan uit de rugzak, de zolen worden bekeken. Geen zand. Oké. Jan heeft z’n schoenen aan. Daar wordt niet op gelet. Nu heb ik voor een vriendin allerlei zeer kleine hoeveelheden zand bij me. Ik besluit dus bij het verlaten van de Galapagos dit in mijn broekzak te stoppen. Koffer en rugzakken worden weer gecontroleerd en verzegeld. Maar mijn zakken niet.
We zijn blij met onze Nederlandse fleecedeken. Een multifunctioneel gebruiksvoorwerp. Meestal heeft hij als gordijn voor het raam gehangen. Jammer dat in veel landen overgordijnen ontbreken. Dankzij de deken hebben we prima kunnen slapen.