De zwarte jas

9 januari

De zwarte jas

Koffers inpakken en op naar de volgende plek, Ibra. Een stadje in het binnenland. Ooit een belangrijke handelsplaats voor de spullen van de bedoeïenen die naar zee vervoerd werden. Dit keer hebben we een appartement. Gewoon omdat we graag zelf willen koken. Gewapend met diverse blikjes met onbekende gerechten komen we aan. De gastheer staat ons op te wachten met een dadelgelei en een vingerhoedje koffie. Lekker maar wel zoet allemaal. De koffer en rugzak plof ik in de kamer. Op zoek naar een keukentje. Geen. Een kwartier later, twee verdiepingen lager, plof ik weer mijn bagage neer. Hoera, een keuken. Een half uur later zoek ik serviesgoed. Geen. Geen bestek, geen pannen. Hoe moet dat nu? Een keuken zonder keukengerei! Gelukkig spreekt men beperkt Engels. Aan ons verzoek wordt voldaan. Met een klein steelpannetje, 2 borden en bestek voor 2 personen kunnen we ons redden.

Op naar de souk. Niet zozeer een overdekte markt. Maar een reeks kleine winkeltjes naast elkaar. Wat opvalt is dat er veel kleermakers zijn. Voor mannen en vrouwen. Doch gescheiden van elkaar. De witte kaftans en geborduurde kalotjes worden in de winkeltjes gemaakt. Naaimachines, stapels witte stof vind je op enkele vierkante meters. Ik loop enkele ruimtes binnen waar de zwarte vrouwenmantels worden gemaakt. Wat me nu pas opvalt is dat er veel verschillende modellen zijn. Wat nog meer bijzonder is dat ze aan de buitenkant met allerlei zwart borduursel, kralen en kant worden bewerkt. Even verder zien we rijk versierde gekleurde jurken. Met brokaat geappliqueerd. Wie dragen die opzichtige japonnen? Op straat zie je alleen vrouwen in zwarte jassen. Terwijl we rondlopen hopen we een glimp op te vangen van een openvallende zwarte jas. En jawel, daaronder piept er af en toe een gekleurde strook stof onderuit. Dus ja, de vrouwen hier willen er ook mooi uit zien. Maar alleen voor hun eigen man!