Omaanse drive-in

21 januari

Omaanse drive-in

Vandaag maken we een dagtocht om enkele forten te bezichtigen en te genieten van de bergen en wadi’s. Een tochtvan zo’n 150 kilometer. Na een uur bereiken we Nakhl. Volgens overlevering één van de indrukwekkendste forten. Daterend uit de 3^e tot de 7^e eeuw n. Chr. De lemen muren met kantelen doemen op. Maar ook eenvoudige steigers die rondom het bouwwerk zijn geplaatst. “Geen toegang i.v.m. reconstructie”, lees ik. Ook hier zijn Aziaten aan het werk. Een plek waar onze arbeidsinspectie dagen werk aan zou hebben. Om proces-verbalen op te maken. Dan maar een rondje rond het fort lopen. Plotseling zie ik een groene ‘zee’. Palmbomen, groene slablaadjes en andere gewassen staan als in een oase in afgescheiden percelen. Zijn het volkstuintjes met kleine irrigatie gootjes? Een heerlijk moment om hier te vertoeven. Rust en stilte. We vervolgen onze weg naar het volgende fort dat 50 kilometer naar het noord oosten ligt. De weg slingert door de bergen. Dor en droog maar afwisselend in kleur, oker, groen, roze. Met witte horizontale strepen gevormd door kristallen. In Al Rustaq zie ik uit de verte wederom een fort in steigers staan. Jammer. “Maar wel goed dat er aandacht is voor het cultureel erfgoed”, denk ik. Bijzonder is om te weten dat bij veel forten vroeger de vijand met dadelsiroop werd verslagen. Dadels zijn er in Oman in overvloed. De hete siroop werd door een gat, waar de vijand omhoog klauterde, naar beneden over hen heen gestort. Simpel maar afdoende.

Onze magen beginnen te knorren. Buiten de plaats, langs de weg, staateen Turks eethuisje. De buitenkant ziet er redelijk proper uit. Zodra we aankomen en nog in de auto zitten, stapt er een jongen door de ietwat beduimelde glazen pui op ons af. “Wat willen jullie?” In gebroken Arabisch en 2 woorden Engels. Jan gebaart dat we willen eten. Enige minuten verstrijken. Onbegrip van beide kanten. We stappen uit en lopen naar binnen. Snel wordt er een tafeltje opgeruimd. Links zie ik weer schotjes met open kamertjes zoals je dat op een beurs ziet. Nee schud ik, daar willen we niet zitten. Gewoon aan één van de twee tafels die het ‘restaurant’ heeft. Even later ontvangen we een flesje water, zonder glas, en het eten zonder bestek. We kijken elkaar aan. En dan wordt het ons steeds duidelijker. Deze plekken zijn eigenlijk afhaalpunten. Het viel ons al op dat we eigenlijk steeds de enige gasten zijn. Ook dat er regelmatig auto’s stoppen en de bestuurder blijft zitten. Een bediende loopt naar de chauffeur en brengt later een gevulde plastic zak. Ik dacht: goh die kennen elkaar. Het kwartje valt. Al die zaakjes zijn een soort Omaanse drive-in. Wie weet, of de Chinees in Borne daar ook voor in is?