Blow hole

26 januari

Blow hole

Vandaag staat een tochtje naar het zuiden op het programma. Gewapend met wegenkaart, Google Maps en het reisboek rijden we richting Al Mughsayl. Jan, die de bestemmingen meestal aan mij overlaat, vraagt toch ietwat zorgelijk:” Hoever zitten we dan van Jemen af?” Ik stel hem gerust dat het een mooie rit door de bergen en naar een oud vissersplaatsje is. Hij fronst zijn wenkbrauwen. Snel stel ik hem gerust. Immers hij is de chauffeur. We blijven zo’n 100 kilometer van de grens verwijderd. De weg slingert langs bergen die eerder op kale hoge molshopen lijken. Afgewisseld met dorre plateaus. Aan weerszijden zie ik diep uitgesleten dalen. De afgeronde bergen lijken meer op een stapeling van horizontale betonplaten. Die door de krachten van de wind uitgeslepen zijn. “Stop”, roep ik. Ik spring met de camera uit de auto. Voor me een tafereel zoals ik die uit films ken. Een kudde kamelen sjokken netjes achter elkaar over de geel bruine vlakte. En ach, de laatste kan het niet bij houden. Het landschap kleurt iets groen. Of is dat verbeelding? Er zijn geen bomen, wel hier en daar een polletje struikgewas. Dit gebied verandert in de zomer in een groene oase zodra de moessontijd is aangebroken. Iets wat je nu niet kunt voorstellen. En dan doemt de zee met een hagelwit strand en een enkele palmboom op. Een lange rij blauwwit gekleurde open vissersboten liggen op het strand. Daaromheen zie ik een verzameling gazen viskorven en plastic afval. We lopen tussen de vaartuigen door. Ik kijk naar de onrustige zee. Hoe kun en durf je daarmee de strijd met het water aan? En dan ook nog sardientjes vangen?

Onze tocht, over de veilige weg, vervolgen we. Met een, wat later blijkt een oude, omleiding. In een lagune is een brug ingestort. Waarschijnlijk vele jaren geleden. Hij wordt niet opgeruimd, het puin blijft er gewoon liggen. Maar er is wel een al stevig bereden weg om een berg en om de lagune aangelegd. En dan bereiken we onze eindbestemming. Een beschermd klein natuurgebied. Hier hebben de elementen huis gehouden. Uitgesleten rotsen, gevaarlijk overhangend, tonen dat de zwaartekracht niet allesoverheersend is. We lopen eronderdoor om de rotsachtige kust met de beukende zee te bereiken. In de verte straalt de zon op de verschillende gesteenten waaronder krijt. Ook hier zijn de sporen van eeuwenoude natuurkrachten zichtbaar. Aan de kustrand horen we enorm gebulder. Waar komt dat vandaan? Plotseling voel ik een nevel over mij komen. Hier zijn brokken gesteenten uit de bodem geslagen. Wat rest zijn allerlei zeer diepe gaten waar het zeewater bij heftige golfslag naar buiten spuit. De openingen zijn met een open rooster afgedekt. Nog verbouwereerd kijk ik naar het merkwaardige natuurfenomeen. En dan, onverwacht, verrast met volle kracht de blowhole mij. Het zoute water spuit in mijn gezicht. Het druipt van mijn lijf. Gelukkig zorgt de ferme zeewind en de zon dat ik binnen afzienbare tijd weer droog ben.